Ta książka powstała oczywiście z miłości do Gruzji. Ale mamy nadzieję, że nie jest nią zaślepiona. Dowodem może być fakt, że nasi gruzińscy i gruzinofilscy przyjaciele zżymali się niekiedy, czytając jej fragmenty. Z drugiej jednak strony nie udajemy obiektywnych obserwatorów: przyznajemy uczciwie - jesteśmy Gruzją zaczadzeni.

Mamy nadzieję, że wśród tych, którzy w Gruzji byli, nasza książka wzbudzi uśmiech, może i wzruszenie, a czasem nawet protest. Tych, którzy myślą o podróży, zachęci do decyzji. A tym, którzy lubią po prostu poczytać zajmujące prawdziwe historie, zapewni kilka ożywczych wieczorów.
[Autorzy]

Od chuligańskiej wyprawy z kibolami Legii do Göteborga, przez Wojnę Ducha Świętgo w Ugandzie, rock`n`roll na serbskich czołgach, seks w Iranie, deportację z Kurdystanu, świat polskich ochroniarzy, po odę do barów mlecznych, wredne felietony i warszawski Festiwal Młodzieży z 1955 roku.
Gawędy o tym, czego w reportażach się nie pisze: jak bez dokumentów i zgód przekroczyć linię frontu, jak rozliczyć w delegacji karton wódki i jak kłamać przed urzędnikami satrapów i w tych kłamstwach się nie pogubić.
Są tu też opowieści o liceum, przyjaciołach i o tym, jak Marcin Meller nie został oceanografem.

Tak naprawdę ta książka opowiada jedną i bardzo prostą historię: jak żyć w tym świecie i nie zwariować.

A co my tu mamy?

Przede wszystkim moje ulubione felietony z lat 2016-2019 czyli o miłości, polityce i straconych szansach, o Mazurach i piłce nożnej. O dzieciach i ojcach, lizusach i romantykach, zachwytach i irytacjach, małych przyjemnościach oraz wielkich cierpieniach, o radości życia i niezgodzie na draństwo. No i o tym, jak niegdyś miało się virahę i brabant. Do felietonów dodaję (w sumie to ponad jedna trzecia książki) opowieści od kulis i historie z różnych miejsc, w których przyszło mi pracować. Tym razem bez krwi i wojen (te opisałem w "Gaumardżos!" i "Między Wariatami") za to z licznymi mniej lub bardziej surrealistycznymi sytuacjami, które przytrafiły mi się w mediach i szołbiznesie. Jest trochę TVN-u, trochę "Playboya" "Polityki" i "Newsweeka". Jest świętej pamięci "Radiostacja" i Radio Roxy. I jest trochę, a nawet całkiem sporo komiczno-smutnej Polski ostatnich czterech lat. Która, w co wierzę jako niepoprawny optymista, jeszcze się zmieni na lepsze. A te kilkaset stron ma Ci przede wszystkim poprawić nastrój Szanowna Czytelniczko i Czytelniku. W pociągu, autobusie, tramwaju, u fryzjera, na plaży, w samolocie, kawiarni, i oczywista oczywistość, w toalecie. Zwłaszcza w toalecie.
[Marcin Meller]